Waarom nou toch weer die varkens?’ zei Nicolien toen Maarten een
waaier aan kerstkaarten op tafel legde. ‘Er is nog zoveel ander leed in
de wereld.’ De Varkens-in-Nood-kaarten waren vrolijk, met dartelende
biggetjes in de sneeuw. Er hing onmiskenbaar kerst in de lucht.
    Maarten keek haar fronsend aan. ‘Omdat ik het leed wil
kunnen overzien. En die varkens verdienen nou eenmaal onze steun.’
    ‘En wat dan met de rest?’ Nicolien zuchtte mistroostig terwijl
ze zich aan de tafel voegde. ‘We kunnen toch niet alles en iedereen
helpen?’
    ‘Nee,’ antwoordde hij onmachtig, ‘maar als we ons eerst op de
grootste ellende richten, vergeten we de kleine dingen. En het leven
van een varken telt voor mij net zo goed.’
    Nicolien nam een slok van haar thee en dacht na. ‘Het blijft een
droevige wereld.’
    ‘Dat is het ook,’ sprak Maarten, ‘maar misschien dat we er
met kerst wat vrolijker tegenaan kunnen kijken.’

De schrijver J.J. Voskuil was ten tijde van de varkenspest in 1997 medeoprichter van Varkens in Nood.